‘Er moet wel iets heel geks gebeuren, willen ze mij hier wegkrijgen’

Aan het woord is mevrouw Camps-Custers. Ruim vier en een half jaar woont zij inmiddels bij La Providence. Een dame met de nodige woonervaring dus. Hoe het mevrouw Camps bevalt? Je leest het hier.

‘Sinds 2019 woon ik hier nu en heb het prima naar mijn zin. Waarom La Providence? Ik was hier op een open dag en vond het direct al heel prettig binnenkomen. We namen eerst een kijkje in de aanleunwoningen, maar dat was niets voor mij. Vervolgens naar de zorgappartementen en dat voelde meteen goed. Prachtige kamers met van die mooie grote ramen. Mijn overbuurvrouw woonde hier ook, dus ik had de kamers al eens goed kunnen bekijken. Na anderhalf jaar op de wachtlijst kon ik hier terecht.’

Ze kennen me

‘Het bevalt me hier in één woord prima. Het personeel is zo goed, zowel hierboven bij de zorgappartementen als beneden bij het restaurant en de activiteiten. Ze groeten me ‘Hoi, mevrouw Camps’, zo direct en spontaan. Ze kennen me. Het is lekker dicht bij mijn kinderen die makkelijk langs kunnen komen. Er is hier iedere dag wat te doen en ik doe aan van alles mee. Je kunt knutselen, een spelletje doen, lekker kletsen en koffiedrinken, er is muziek. Ik vouw ook servetjes en rozetjes. Dat zag ik het personeel doen en toen ik vroeg of ik dat mocht doen. ‘Ja graag’, was het antwoord. Zo heb ik een leuke activiteit en ontlast ik het personeel. Mooi toch?  Ik kan niet anders zeggen dan dat er prima voor ons gezorgd wordt.’

Druk op zorgpersoneel

‘Ja, ik weet dat er veel druk ligt op het zorgpersoneel. Maar dat laten ze hier niet merken. Natuurlijk, het komt wel eens voor dat de zorg ’s ochtends wat later komt. Maar daar heb ik geen problemen mee. Of ik nu om 10.00 uur of om 10.30 uur naar beneden ga, dat maakt toch niet uit. Afgelopen zomervakantie deden jongeren hier vakantiewerk. Zij maakten de prullenbakjes schoon en maakten de bedden op. Dat zijn klusjes waarmee het personeel ontlast wordt. Of er ook dingen zijn die me minder bevallen? Nou, wat ik wel zorgelijk vind, is het opendeurenbeleid*, waardoor bewoners met dementie zich vrij kunnen bewegen binnen La Providence. Helemaal prima natuurlijk, ik heb daar niets op tegen. Maar bewoners weten soms toch een nooddeur te vinden of ze worden boos als een (beveiligde) deur niet opengaat. Dat legt veel druk op het personeel dat het al zo druk heeft. Zij moeten dan iedere keer naar voren komen om deze bewoners gerust te stellen en over te halen mee terug te gaan. Ik vraag me af of dat niet anders kan, zodat het minder belastend voor de medewerkers is.’

Een avondje schouwburg

‘Wensen? Nou, een hele grote wens van me is pas vervuld. La Providence heeft namelijk een Wensbank, waar cliënten wensen kunnen indienen. Één keer per maand wordt er een wens uitgehaald en nu was ik de gelukkige. Ik ging een avondje naar de musical Grease in de schouwburg in Venlo, samen met mijn dochter en schoondochters. Wat hebben we genoten. Je begrijpt, ik heb het hier prima. Er moet wel echt iets heel geks gebeuren, willen ze mij hier wegkrijgen.’

*Noot van redactie: opendeurenbeleid houdt in dat bewoners, die voorheen voor hun eigen veiligheid op hun eigen afdeling bleven, zich nu ruimer kunnen bewegen binnen La Providence. Bijvoorbeeld naar het restaurant. Dat is prettig en het is ook wennen. Bij de buitendeur, die dankzij zorgtechnologie, gesloten blijft voor iemand die niet veilig alleen buiten kan zijn, leidt dit wel eens tot onbegrip.